Met je verstand of je gevoel…

Eerste Paasdag 2025, onderweg naar onze natuurbegraafplaats. Met het paasgevoel erbij moet het vast een aardige dag worden.

Als ik de e-car de garage uitrol, verschijnt meteen de eerste bezoeker om de hoek met kinderen en klein kleinkind. Zij komen een wandeling maken en gaan daarna weer verder. Dat wordt een ritje per e-car, gelet op de kleine. Na terugkomst geen koffie, wel een speculaasje voor de kleine.  En weer verder.

Even later meldt zich een man die zich zorgen maakt over zijn herinneringsboom, een eik.  Het is al de tweede, en hij geeft nog geen teken van leven. We gaan kijken en zijn met de e-car snel ter plaatse. De boom ziet er inderdaad niet erg florissant uit. Bij het breken van een takje krijg je niettemin geen ‘knak’ en er zitten wel kleine knopjes aan die vast en zeker gaan uitgroeien tot blaadjes. Ik stel voor om het even aan te zien. Ik ga er een melding van maken en als er geen blaadjes komen, komt er natuurlijk een nieuwe boom. De man is tevreden.

Gisteren was er een begraving.  Nu raak ik in gesprek met een man, die zo’n beetje de buddy was van de overledene.  De man fungeerde met zijn auto als taxichauffeur bij de alledaagse uitstapjes, en komt nu een afscheidsgroet brengen. Ik schrik ervan, want ik heb de overledene vaak gezien en gesproken. Op zondagmorgen met een vrouw, die hij zijn ‘knappe zus’ noemde. Zij nuttigden dan een ontbijtje op de bank bij de vogelkijkhut. De laatste tijd zag ik hen op de Brink bij hun voorzichtige wandeling naar de hei. De man was altijd vriendelijk en vrolijk, ook als hij mij op een tekortkoming wees. Is het gek, dat het je toch wat doet, terwijl je duidelijk wist, dat de man tegen zijn levenseinde aan liep?

De e-car bleek besproken en gereserveerd om een gezelschapje, een gezellig echtpaar met een oude dame, naar het graf van de man van de dame te brengen. Ik keek en wees naar Louise, maar zij zei “Doe jij da maar”. De dame was zeer oud en brozer dan broos. Maar helder van geest. Met ondersteuning instappen en even later uitstappen en enkele meters door het hoge gras waden. Want het graf lag alweer enkele jaren verscholen. De vrouw kwam een mooi bosje seringen leggen, duidelijk uit eigen tuin. Al pratende bleek het echtpaar op de terugweg nog twee van onze collega-vrijwilligers te kennen!

Er verscheen een aardige mevrouw met mooie hond. Zij vroeg, al vaker, de weg naar het graf van een bekende van haar. Die konden wij zo 1-2-3 niet geven.  Mevrouw zou toch maar weer ‘blind’ gaan zoeken. Zou ik onze telefonische achterwacht bellen voor de locatie? Treuzel, treuzel, ik wist dat zij ontzettend druk was. Niet te lang denken, gewoon doen. Ik appte mijn vraag, en kreeg per kerende post terug ‘hoek akker’. Nu ging ik ‘blind’ de mevrouw zoeken … en vond haar snel op de bank bij de hoek van de akker!  Zij zei: ‘Ik herinnerde mij plotseling dat de overledene ooit gezegd had, dat zij na de begraving een ruim uitzicht zou krijgen. En op gevoel en intuïtie ben ik hierheen gelopen ..’

Ik had mijn kompas ook op ‘gevoel’ staan …

Het was sluitingstijd en de e-car was net in de garage geparkeerd.  Op het pad naderde opnieuw een drietal, een echtpaar met tussen hen in een vrouw met rollator.  Ik taxeerde de situatie en achtte de kans groot dat om de e-car gevraagd ging worden, maar … die stond net binnen …

Ik hoorde mijzelf vragen ‘Hebt u hulp nodig?
‘Nee hoor, het gaat wel. (Hey, gelukkig..)
Maar … hebt u misschien nog een boeketje ?’
‘Er stonden er nog een paar te wachten …’
‘Nee hoor .. alles is op’.
‘Nou, dan maken we er nog eentje’.

En zo geschiedde: Louise en ik gingen op zoek, voegden onze vondsten samen en zochten er een bindtouwtje bij.

Hierna, met best weinig bloemen en toch veel moois, een boeketje voor het lachende stel. Louise overhandigde, ik voerde foutloos de code in, en we zochten het parkeerterrein weer op.

Misschien moet ik vaker mijn gevoel inzetten.

Harrie van Eekert
200425