Toen was het moment gekomen om de kist te laten zakken in het graf. Dat is altijd een beetje spannend: zo balancerend op de houten bekisting rondom het graf. Plots roept de zoon: ‘Stop, een hagedis!’ Voorzichtig zet de familie de kist neer voor het graf. De aanwezigen verzamelen zich rond het graf en speuren naar beneden. Inderdaad zit daar een mooie, levendbarende hagedis. De zoon daalt af in het graf in, ‘redt’ de hagedis en geeft het beestje een plekje in de schaduw van een houtwal. Leven en dood liggen soms dicht bij elkaar.
Het voorval hield me nog enige tijd bezig. Toeval of niet: kort daarna kreeg ik een tip van een Engelse collega’s van het Natural Death Centre. Ze adviseerde me een klimvoorziening te maken voor kleine, nieuwsgierige diertjes die soms op de bodem van het graf terecht komen. Door de steile wanden kunnen zij niet op eigen kracht uit het graf (dat meer dan een meter diep is) klimmen. Met het warme weer van de afgelopen weken zouden ze sterven op de bodem van het graf.
Een van onze vrijwilligers maakte vervolgens een mooie, lange plank met wat groeven en een handvat. Deze plank, te vergelijken met de loopplank naar het nachthok in een kippenren, maakt dat diertjes het graf kunnen verlaten. Maar hoe noem je nu zo’n plank? Een uittreedplank? Een uitstapplank? Dat vonden we nogal gekke namen voor op een natuurbegraafplaats. Daarom hebben we besloten om het een ‘fauna-trapje’ te noemen, analoog aan het bij veel mensen bekende woord ‘vistrap’.
De dag erna kwam de weduwe naar mij toe. Ze vertelde me over de betekenis van de hagedis. Het diertje blijkt symbool te staan voor transformatie, loslaten en verlicht verder gaan. Dat was precies wat zij voelde nu haar man was verdergegaan na een nare ziekte. Het was het tijd om los te laten. Zo geeft zo’n klein diertje een diepe betekenis aan de laatste momenten op aarde.
Hieronder ziet u een video-impressie van het fauna-trapje