door: Joyce Sengers
We genieten nog van enkele nazomerse dagen, in de veronderstelling dat het de laatste warme van het jaar zullen zijn. Alle reden om nog even te genieten van de ‘Indian summer’. De bloemen van de nazomer zijn mijn favoriet. Ze zijn vaak rijk van kleur, structuur en expressie. Het dieprood van dahlia en warmgeel rudbeckia, knoppen van de zonnehoed. Een feest van vorm en kleur.
Een paar weken terug werd mijn aandacht getrokken door enkele vlinders die rustig fladderden een rond prachtig rouwstuk op een mand van wilgenteen. Ze leken zich op hun gemak te voelen bij de het Brabantse volkslied dat de zanggroep van de overleden man te gehore bracht. Een bijzonder moment van saamhorigheid bij het wegvallen van hun koorlid. De vlinders maakten een sierlijke verbinding tussen het wat is en komen gaat.
De betrokken uitvaartbegeleidster vertelde me later dat ze bij de familie speciale aandacht had gevraagd voor de bloemen. Ze weet dat we op de natuurbegraafplaats niet blij worden van de steekschuim, het ijzerdraad en de linten die bloemisten vaak gebruiken om hun creaties stevigheid te geven, omdat ze niet vergaan. Daarom had ze de familie geadviseerd een gebonden boeket samen te stellen met bloemen uit een pluktuin. Er zat van alles in, zelfs bramen en mooie bessen. Een weelderig geheel dat helemaal paste bij de overledene, die tot aan zijn dood op zijn boerderij had kunnen wonen. Zijn kleinkinderen plaatsten het boeket op zijn graf nadat hun vaders het graf van opa met zand hadden gedicht.
Die vlinders hielden me bezig. Op de natuurbegraafplaats doen we veel om de biodiversiteit te vergroten. Zo plantten we dit voorjaar vlinderranden aan: struiken met veel bloem en bessen en een onderbeplanting van wilde kruiden. Alles gericht op nectar voor vlinders en bijen. Wat ik al wist werd nogmaals duidelijk: vlinders zitten graag op ‘echte’ bloemen, gegroeid op de Brabantse grond. Ze halen zogezegd hun neus op voor bloemen die in een kas zijn gekweekt, vaak met behulp van kunstmest en bestrijdingsmiddelen.
Enthousiast vertelde ik de bloembindster die vaak bij ons op het terrein is over mijn idee om voortaan plukbloemen aan te bieden aan bezoekers van een graf, in de hoop dat ze voortaan ook alleen nog met bloemen uit pluktuinen zou gaan werken. En al snel werd een en een drie. We hebben besloten samen een pluktuin aan te gaan leggen bij haar boerderij. Onze vrijwilligers willen vast helpen bij het onderhoud. En een workshop met de Brabantse bloemen lijkt bij voorbaat al een succes.
Deze winter werken we het plan verder uit: de oppervlakte, het beplantingplan, hoe we communiceren over onze bedoelingen, de openingstijden, de naamlabels en het water geven. Stiekem hopen we op wat helpende handjes en wellicht een subsidie. In ieder geval wordt de pluktuin een lustoord voor mens en vlinder dat ons straks biologische bloemen levert voor prachtige, milieuvriendelijke boeketten die uiteindelijk opgaan in de natuur van onze natuurbegraafplaats.